Luba Diana,
skónčnje zaso raz list wote mnje, sej drje nětko mysliš. Běchu hižo časy, w kotrychž ( 1 ) sej wjele husćišo pisałoj. Rjane časy to běchu!
Smój sej z mužom na krótki dowol k ( 2 ) morju wulećałoj. Ně, kupać wěsće njepóńdźemoj, nic při tutych temperaturach! Njewěriš, kak rjenje tu je – ( 3 ) minusowe stopnje, ale na nje smój so mjeztym zwučiłoj. Nětko zwonka hłowneje ( 4 ) je tu relatiwnje mało ludźi. Wobchody maja skrótšene wotewrjenske časy. Budki, w kotrychž so w lěću wšón móžny ćikot a spěšne jědźe předawaja, su zrumowane. Z tym wuprudźa tu wšo přijomny měr. ( 5 ) su wuchodźowanja při morju. Zdawa so, zo mamoj cyły pobrjóh jenož samaj ( 6 ) sebje! Šumjenje ( 7 ), tonuški a mój …
( 8 ) přidać, zo tróšku přehnawam. Ale srěbam tudyšu ćišinu do so. Runje to sym trjebała: sej wućeknyć ze wšědneho dnja a na ničo njemyslić – na žane terminy, žane nadawki, žane problemy. Smój husto wonka a wjeselimoj so nad rjanosćemi swěta. W swojej dowolowej chěžce mamoj kamin, whirlpool a sawnu, předstaj sej! Tuž njeje zlě, ( 9 ) sy wonka kusk pomjerznył, a wěš, zo móžeš so zaso zwohrěć.
Tak je so namaj popołdnju zešło. Běchmoj šikwanu kofejownju z wulkotnym poskitkom tykancow namakałoj. Dompuć pak bě na kóncu ( 10 ), hač smój sej mysliłoj. Zaso w ćopłym sedźo, smój sej dobru kapku winka popřałoj a na lubych přećelow spominałoj. Tak mi přińdźe myslička, tebi linku ( 11 ). A kaž widźiš: Mi dźe so ( 12 ). Nadźijam so jara, zo tebi tež!
Tuž će wutrobnje strowju!
Mira